Kontoristen

Etter medierapportane å døma, er dei svært opptekne av bompengar i Siddisland. Interessa rettar seg fyrst og fremst mot det å sleppa å betala slike pengar, det har vore mindre fokus på kva midlane skal nyttast til. Vanlegvis nyttar ein bompengar til å betala for vegar, bruer og tunellar, men etter oppstusset å døma, kan det tyda på at pengane skal gå til noko anna. For kvifor skulle siddisane elles bli så opprørte, dei treng vel gode vegar til dei store, flotte og dyre bilane sine?

Eg har vondt for å tru at pengane frå akkurat dette prosjektet skal gå til kongefamilien, eller til champagne i statlege mottakingar. Mest truleg skal dei gå til store, flotte og dyre vegar. Siddisane veit at slikt kostar. Det er jo heile poenget; at det store og flotte er dyrt. I Siddisland, er altså betalingsviljen for store og flotte bilar heilt upåklageleg, medan han er langt under pari for store og flotte vegar.

Skiljet ser ut til å gå mellom mitt og vårt.

Eit stykke på veg, er eg heilt samd med siddisane: Ein bør ikkje krevja inn bompengar for å betala for vegar alle kan køyra på. Slike vegar er ein del av sirkulasjonssystemet. Staten burde ha punga ut der det er naudsynt. Men staten kan ikkje pøsa ut pengar han ikkje har. Han bør helst hanka inn midlane før han betalar dei ut att.

For eitt år sidan, røysta meir enn 50% av siddisane på parti som gjekk til val på at dei som har råd til å betala skatt, skal sleppa mykje av dette uvesenet. Ein fin tanke, sjølvsagt. Alle veit at til meir ein har, til større blir den ubehagelege kjensla når ein må gje noko i frå seg.

Konsekvensen av dette, blir at pengane må koma frå alle, frå både fattig og rik. «Brukarbetaling», er nemninga. Lurer i grunnen litt på kor mange i aksjonsgruppa «Nok er nok!» som røysta på partia for skattereduksjon for dei rike? Skjønte dei ikkje at det stod  «Bompengar: We love you!» på røystesetelen?

Somme ynskjer at staten ikkje skal tenkja så mykje på inntektene. Han kan låna som grekarane, eller bruka oljepengar, slik ein har gjort i Venezuela. Sams for slike som tenkjer på denne måten, er at dei har lite kjennskap til stoda i Hellas eller i Venezuela.

Finansierer ein veg med bompengar i Rogaland, brukar ein i realiteten oljepengar. For kvar er det vel pøst ut meir oljepengar enn ut over innbyggjarane i Siddisland?

No er det alt mange år sidan Gro sa, i beste sendetid på det ein i dei dagar berre kalla ARK: «Tenk positivt, bruk Odda». Oddingane kunne ikkje ha fått eit meir velplassert steroideskot. Sysselsetjinga i industrien stupte og Hjørna Café vart til Hard On, medan oddingane messa uforstyrra vidare på mantraet. Egoet vaks, medan potensen visna hen.

Tretti år seinare, omlag, sit slagordet framleis spikra, jamvel hjå dei med tidlegare adresse langt ut i fjorden. Fleire gonger om året, kjenner eg på det sjølv: I det ein passerer Zinken, eller Boliden, kjem dei positive tankane.

Menneske med positive tankar, er, diverre, disponerte for å sjå mogelegheiter der det eigentleg er mest problem. I sommar, var eg på handletur i Odda. Tanken var å utvida garderoben med nytt møte-ty. Ein dress skilde seg ut: Fargen var fin, snittet var fint og prisen var 18 % av fullpris. Jakka var i største laget, men det er som kjent ikkje noko problem med den pølsa som er for stor. Verre var det med buksa. Den var faretrugande trong: Hadde eg teke eit spenstig hopp, ville anten saumen eller noko på innsida, visseleg ha fått seg eit banesår.

Medan eg stod der framføre spegelen og freista å få oksygen ned til flatklemde rumpeballar og anna, byrja eg å tenkja positivt: «Det kan no ikkje vera nokon heksekunst å sy ut ei bukse, det er jo slikt kvinner og homoar fyller ledig tid med. I vår tid, er det forresten helst utsvelte born som syslar med sying. Alle veit kor vanskeleg det er å få noko gjort når svolten gneg, og det burde soleis vera den enklaste saka i verda for ein velfødd mann?» I positivitetens namn, kjøpte eg dressen.

Vel heime att, fann eg snart ut at det var rom for å utvida buksebaken. Det var berre å spretta opp den gamle saumen og gjera klart for ny saum.

Sjølvsagt sette eg nålene på tvers. Berre dårer ville funne på å setja dei på langs, det er slikt ein gjer om ein har lyst til å trokla bitane saman slik formingslæraren i si tid insisterte på (keramikk og klatting med måling, var hennar greie). Set du dei på tvers i høve saumen, kan du køyra over dei med maskinsaumen. Enkelt.

Med nålene på plass, gjenstod berre å køyra saumen med maskina. Det var ikkje vanskeleg, eg måtte berre vera litt kjenslevar med gassen.

Stunda med symaskina, fekk meg til å stussa over etablerte kjønnsroller:

Det er ålment akseptert at kvinner (og homoar) kan sy, medan menn kan køyra bil. Kan kvinner sy, kan dei søren meg køyra bil. Aldri har eg vore så varleg med høgrefoten som då eg sat ved symaskina. Den hakkinga og småbulkinga eg til stadigheit observerer blant kvinner, er berre eit utslag av at dei kjenner seg tvungne til å oppføra seg slik kvinner skal. Slik er det truleg også med sminke og puter i sofaen: Det har ikkje mykje for seg, dei berre må gjera det for å fylla kvinnerolla.

Desse tankane delte eg med systera. Ho forklarte meg at eg tok feil, på nær sagt alle måtar. Og eg måtte ikkje tru at det å vera skreddar innebar å sy ein saum slik eg hadde gjort.

Nei vel. Kanskje må ein skreddar kunna meir. Men kleda til systera, er ikkje akkurat sydd saman med Hardangersaum.

Buksa passar elles aldeles framifrå. Angrar faktisk på at eg ikkje kjøpte meg eit stilig belte.

Kona likar ikkje overraskingar. Rett nok hender det at ho seier “I kveld kan du godt overraska meg med blomar, biff og burgunder”, og ho blir retteleg glad om bordet er tilreidd på denne måten når ho kjem heim. Men ekte overraskingar, er ei anna sak. Hadde eg målt stova i ein fin farge, eller sagt på fredagen at me skulle til Paris i helga, ville det ha vorte ballade. Torer ikkje eingong å tenkja på reaksjonen om eg hadde sagt: “Foreldra mine kjem i morgon. Dei skal berre bu her ei lita veke.”

Bursdagsgåva, er ei årviss utfordring. Eg likar å overraska, men samstundes hatar eg å stimulera BNP ved å dra til husars slikt som korkje er nyttig eller skapar glede. Difor plar eg retta meg etter ynskjelista, men eg freistar i det lengste å halda handelen skjult. Strategien er å tala varmt om gode alternativ, eller om gode tilbod eg har sett. Slik greier eg å skapa ei muggen kjensle av uvisse i heimen. Den skal helst vara fram til den store dagen.

I år, fekk eg ynskjelista to månader før dagen. Berre ei oppføring. Kvar gong me passerte ein elektrobutikk, fekk eg høyra “du kan no berre nett gå inn og sjå om dei har slike”, og kvar gong kom eg tomhendt ut att. Eg greidde å få ho til å tru at dette kunne bli vanskeleg. Så ein dag, hadde eg med meg ein pose i handa. Ho strålte diskret opp og lata som ingenting, heilt til eg drog opp og presenterte fangsten: “Desse har eg kjøpt til meg sjølv. Eit anna merke, men like gode som dei du vil ha. Kjempetilbod, det hadde ikkje vore noko for deg og?” Ho svarte ikkje…

Ein månad gjekk, og i ein uvakta augneblink,  som Hollande sikkert ville ha nytta til å vitja elskarinna si, sneik eg meg ut for å handla på Elkjøp. Handelen gjekk knirkefritt. Ekspeditøren lurte på kven vara skulle registrerast på, og eg gav han namn og nummer til kona. Tabbe.

Vel heime att, måtte eg slå ei skrøne om bensinfylling, den plar gå rett inn. Kona trekte seg attende for å gjera noko skulearbeid. Ikkje før var boka komen på bordet, før eg høyrde hylet: “Nokon har handla i mitt namn på Elkjøp!” Så såg ho at det var ei kvittering på akkurat det ho ynskte seg. Det var den overraskinga. Satans Elkjøp, kva er gale med papirkvitteringar?

Våren i Noreg, kan vera ei nydeleg tid:  Den siste skituren på fjellet, den fyrste ølen på ein solvarm terrasse, bløminga i Hardanger, 1. og 17. mai, for ikkje å gløyma Kristi himmelfartsdag. Høgdepunkta står rett og slett i kø.

Har ein born i ein viss alder, er det endå betre. Konfirmasjonen kan meir enn å opna lommebøker, den samlar familiar, og får dei nye vaksne til å ta på seg nye roller. (Skulle berre mangla, så dyrt det er med bunad.) I gamle dagar, var konfirmasjonen ei markering av at dei unge var vortne vaksne. I vår tid, er det ei markering av at dei unge kan ha eit forbruk litt i overkant av det far kan finansiera. For ut i verda, har dei ikkje tenkt seg. I alle fall ikkje før foreldra er vortne inkontinente og ekle.

Litt vaksentrening, er det likevel i dagens konfirmasjon. Konfirmanten skjønar at han/ho har ei rolle å spela under samkoma. I mange heimar, er denne rolla avgrensa til å ta seg godt ut, og det burde i dei fleste høva vera enkelt: Dei er pur-unge, kledde i dei finaste kleda norsk, eller latvisk, skreddarkunst har å by på. Andre heimar, er meir krevjande. Der blir det forventa at konfirmanten talar til festlyden. Ofte, er det godt nok å lesa opp vitsane i kransekake-smellbongbongane.

I år var eg berre gjest i ein konfirmasjon. Der var skikken at den unge måtte lesa for gjestene. Jenta stilte seg opp i den fine bunaden, smelte av den fyrste bongbongen og pirka ut hatt og vits medan alle såg på. Så reinsa ho røysta og las frå den vetle lappen:

Responsen blei som fortent. Rundt om i lokalet, kunne ein høyra ein slags lått, men det var ingen fare for at taket ville letta. Trass i det, var konfirmanten nøgd med eigen skodespelarprestasjon, og gauv på med neste bongbong og vits.

Fyrst, vart det heilt stilt. Ingen gav respons. Så  braut grand-tante Magda frå Indremisjonsforbundet, avdeling Lura, freden: «He-he, Herre Min. Det va jysla løye! Tenk, då, ei mus som kan eda 10 tjyttkake!!!!»

Konfirmanten vart raud som ein hummar av dette maset om tradisjonell storbondekost. Den moderne faderen, sat i bakgrunnen og ulma: Det er sørene ikkje rett at dei uskuldige små skal kunna bli utsette for så pinlege situasjonar. Nokon må blø. Mon tru om ikkje eit lite søksmål kan få betalt både konfirmasjonen og kreta-turen?

Nettadressa til innlegga blir oppretta automatisk, og no har automatikken bestemt at køen er det same som koen. Om ein stoggar opp og grunnar litt over det, tek seg ein pust i bakken, så å seia, varer det ikkje lenge før ein lyt humra. Folk har faktisk broste ut i lått for mindre. Wergeland, til dømes, greidde seg med ein glytt av sola. Koen er eit tulleord på norsk.

Rett nok snakka dei om koen på Kalfaret i gamle dagar, men den hadde fire hangande, fire gangande, to som viste veg mot by, to som peikte opp mot sky og ei som dilta etter. Den minna ikkje mykje om ei samling menneske, meir eller mindre på rekke. Jamvel om me syner storsinn og aksepterer at koen er gammal-kalfarsk og ikkje tull, blir den automatiserte omsetjinga feil. «Bytte vekk køen, fekk fela igjen», høyrest ikkje heilt patent ut.

Kanskje finst det enno somme med varme tankar om språket og livet på Kalfaret i dei dagar det verkeleg var skilnad på folk.  Slike er i så fall fulle av von om dagen. Greier styresmaktene å halda stø kurs, tek det ikkje så mange åra før me får fortida att med renter. Og renter, skjønar dei seg på, slike.

Samstundes er det tankevekkjande at automatikken vel eit ord som på gammal-kalfarsk tyder ku, når det er snakk om kø. Kyr er nemleg kjende for å vera svært disiplinerte når dei er ute og går: Bjøllekua går alltid fyrst, og flokken går i samla orden. Ikkje noko tull i rekkene. Det er heller aldri snakk om at bjøllekua burde ha gått saman med ei anna bjølleku i staden for sin eigen flokk. Ho leiar jo flokken sin, og held seg tett til den.

Menneska organiserer seg ikkje på den måten. Eg har nyss vore på reise og sett korleis det er. (Til Danmark, der dei framleis, og i fullt alvor, snakkar om koer. Endå artigare, altså.)  På flyplassen, var det ikkje akkurat så mykje glede å spora i køen. Ingen såg ut til å kosa seg, ingen uttrykte positive forventingar og ingen saug på rosiner med halvt attletne auge.

Alle var fokuserte på å koma seg til målet så raskt som råd. Utolmodig baksa dei seg fram i køen med pinte andletsdrag. Fyrst då dei fekk klarsignal til å løysa beltet, tyktest andleta å få eit rolegare drag over seg.

Dette får meg til å tenkja på noko eg har lese i dameblad og høyrt på Juntafil: Har ein det verkeleg travelt, kan det vera lurt å skunda seg. Er derimot tida tilgjengeleg, bør ein freista å leggja merke til alt det fine på vegen. Gjer ein det, kan det å koma i mål, bli meir enn ein avgang.

Med denne innstillinga, stilte eg meg opp i køen. Trass i gretne og små-snikande med-ståarar, heldt eg humøret oppe. Så la eg merke til at somme for rett forbi. – Orsak, ropte eg til ein av dei, køen byrjar der bak. – Fast-track, kveste mannen utan å snu seg. Eg fekk god tid til å fundera på kva eit slikt spor kunne vera for noko. Omsider fekk eg tak i ein kar i flyplassuniform. Han kunne fortelja at folk med mange pengar og folk som kan bruka mange av pengane til andre, til dømes slike i styre og stell, hadde så mykje dårlegare tid enn andre, jamvel om dei skulle nå det same flyet. Om slike ikkje fekk skunda seg, kunne dei koma til å gå glipp av mange pengar, og då kunne det sjå stygt ut for utviklinga av eit samfunn med større skilnader. Dei med låg timeløn, derimot, gjekk ikkje glipp av noko særleg om dei så måtte stå heile dagen. Dessutan klaga dei så fælt, desse med pengane, om køen gjekk seint. Og det var ikkje bra i det heile, dei kjende både sjefar og det som verre var. Fekk ein berre desse ut av køen, kunne ein ta seg av dei attverande i ledige stunder.

På veg heim var eg både irritert og utolmodig, lenge før køen dukka opp i avgangshallen.

«George Michael, slik me hugsar han frå 1980-talet, er in igjen». Sjokkmeldinga slo ned som Eddie the eagle mellom ribbefeitt og kjendishygge under «Kvelden før kvelden» på vetle jolaftan. Lenge har folk flørta med einskildståande komponentar frå tiåret, men no er altså tida mogen for å kombinera alle dei beste elementa: Pastellfargar, boble-bukse-dressar, Poco-Loco, skulderputer, bleika og fløffa homohår, som ikkje må forvekslast med ein konkurrerande styggedom; heavy-permanenten, synthesizerar og el-trommer.

Om George framleis hadde vore blant oss, trur eg ikkje han ville ha vore stolt. Ryktet vil ha det til at han, før han døydde, jobba med boka «Frå stjernehimmelen til pisserennen», der han gav stor plass til dei negative sidene ved 80-talet. All pastellen og alle hårprodukta, gjorde noko med han. Særleg i kapittelet «Frå hand til munn», kom dette godt fram. Der skreiv han om korleis han måtte jobba for å skvisa ut dei siste dråpane av talentet sitt. Men George greidde å snu trenden. Atter eingong vaks han og vart stor,  heilt utan pastell og skulderputer. Han ville ha snudd, eller vrikka, seg i grava om han hadde fått med seg at heile 80-talskonseptet no skal omfemnast på ny.

Berre så det er sagt, eg er ikkje utan synd sjølv. I formingstimane sydde eg penal med svarte og rosa striper, og eg strikka meg leggvarmarar. Men eg høyrde aldri på Wham, og eg kjøpte aldri pastellfarga Poco Loco. I visse høve, kan litt vera meir enn nok.

Ei ny tid er varsla: Snart vil førarlause bilar bli ein naturleg del av gatebiletet. Sjølvsagt er utviklinga spanande, men likefullt nokså irriterande for oss med garasjen full av gårsdagens siste skrik. Kjensla av å vera ein teknologisk føregangsmann, varte i akkurat eitt år. Og den kosta ei årsløn, i tillegg til bilen. (Før de hevar augebryna for høgt, må de hugsa på at lønningsposen til ein kontorist lett let seg bera, jamvel av ein ekstra slapp og kraftlaus Hareide.)

Meir ville det ha kosta om alt ekstrautstyret hadde blitt montert. Me vurderte alkolås, men slo det frå oss då Per Sandberg klaska neven i bordet og lovde vegstandard på eit nivå der ein trygt kunne køyra med trønderpromille. For å sikra føreseielege vilkår for privatøkonomien til både meg sjølv og andre, ymta eg frampå om konelås. Då slo nokon andre enn Per minst like hardt i bordet. Alkolåsen angrar eg av og til litt på. Jamvel med FrP i regjering, har det synt seg litt utfordrande å få på plass trygge vegar, til dømes til Voss, for ikkje å snakka om mellom Utne og Jondal. (På den andre sida: På sistnemnde strekning er vegen  så skral, at ein lyt ha nokre stive under vesten for å tora seg inn bak rattet.)  Eg har aldri angra på at me kutta ut konelåsen. For det fyrste ville det ha vore vanskeleg for meg å vita at låsen kanskje kunne ha blitt oppfatta som trakasserande blant dei det er lett å krenkja, og dei er mange. For det andre er jobb nummer ein å «slita ut» bilen så raskt som råd, slik at me atter kan få ei teknologisk nyvinning i garasjen.

Vonleg kan me sum-brumma rundt i hybriden vår i enno nokre år før trafikkbiletet er snudd heilt på hovudet. Det vil ta ei stund før folkemassane får auga på den som sit i førarsetet i kampen for dei førarlause bilane. I tillegg er Ludvig-ianismen og skepsisen solid festa i den norske folkesjela. Den gjengse statsborgar tvilar på at ei datamaskin kan handsama data meir effektivt enn ein morgontrøytt sjåfør som samstundes snakkar i mobiltelefonen og kranglar med ungane i baksetet. Teknologiskepsisen er neppe heilt rasjonell. Om eg ikkje tek feil, og det gjer eg sjeldan, er førarfeil årsaka til dei fleste ulukker. Fjernar me sjåførane, skulle me soleis få fjerna ulukkene i same slengen.

Dette blir likevel for enkelt. Trass i at teknologioptimisme er meir rasjonelt enn å tru på mennesket, vil førarlause bilar køyra side om side med hovudlause* sjåførar i lang tid. Dei hovudlause let seg ikkje så lett parkera. Rett nok er det ikkje heilt enkelt for dei hjernedøde å traktera rattet, men du kan vera nokså heit i hovudet før førarkortet ryk.

*Mange trur det er eit omvendt proporsjonalt tilhøve mellom sjåførhovud og bil: Ettersom bilen blir større og finare, blir hovudet mindre. Med respekt å melda: Dette er berre tull. Det går heilt fint å vera eit godt menneske med hovudet på rette staden og samstundes køyra ein nokså stor bil, til dømes Mitsubishi PHEV. Men om bilen blir større og flottare enn det, peikar så godt som all empiri i retning av nemnde hypotese. Det er såleis snakk om eit kurvlineært samband, eventuelt med tersklar.

Ein kan ikkje få alt ein ynskjer seg. I alle fall ikkje om ein manglar evna til å betala det det kostar, eller til å ta det med makt.

For oss vanlege, handlar det om å prioritera, og om å gjera lure val. Kva gjer ein til dømes om ein manglar både datamaskin og nettbrett? Somme ville sikkert satsa på å få ei skikkeleg god datamaskin i hus, andre ville sett seg meir tente med eit godt nettbrett. Jamvel om båe gruppene kan gå til sengs i djup visse om at dei har gjort det beste valet ut frå eigne behov, vil svevnen blir svært ulukkeleg. Dei med ny maskin, vil drøyma om nettbrett, og vice versa.

Dømet er ikkje heilt vilkårleg valt. For slik gjekk eg og funderte mellom hyllene på elektrosenteret i går. Eg måtte velja mellom ny datamaskin eller nytt nettbrett. Eit vanskeleg val, for eg ville helst ha båe deler, men så var det dette med pengane, då. I enden av den eine hylla, stod der ei maskin i to deler. Ho var ikkje øydelagd, skjermen og tastaturet kunne setjast saman til ein heilskap. Oppglødd over kanskje å kunna få med meg både maskin og nettbrett, treiv eg tak i ein ekspeditør:

– Eg er ute etter ei maskin og eit nettbrett. Vil denne varianten dekkja båe behova?

– Er du gift?

– Øh, ja?

– Då vil du skjøna kva eg snart kjem til å seia. Ein giftar seg jo for å få både husmor og elskerinne i ein og same person. Alle skjønar at dette ikkje er optimalt, men det er praktisk, lettvint og rimeleg.

Akkurat sånn er denne maskina. Fokuserer du på ein ting om gongen, er det lett å finna svake punkt, men vurderer du kompromisset samla, vil konklusjonen bli at ho fungerer heilt fint i det daglege. Både som datamaskin og som nettbrett. Skulle du få lyst til å gjera noko heilt spesielt, er det ikkje verre enn at du kan låna ei på kontoret. Og brukar du ho litt forsiktig, kan ho vara i mange år. Elles er no denne maskina såpass rimeleg, at det er løyseleg å skifta ho ut før tida, dersom du skulle få lyst på noko litt freshare, om du skjønar.

Eg skjønte kva seljaren sa. No ser eg fram til å leva med mi nye 2-i-1 maskin i gode og vonde dagar.

Det får ein seia. Han Kåre har jammen meg slege seg opp sidan gymnastida, den gongen han var frontfigur i «Kåte-Cåre Coyote and the Wild Hyenas». Gruppa vart aldri nokon stor kommersiell suksess. Truleg kunne det gått betre om dei hadde valt å sløyfa ordet på k. Eigentleg er det jo ei overflødig nemning å setja på ein bandleiar, det seier seg sjølv. Men på den tida var ikkje Kåre Kristiansen heilt gløymt, og i tillegg er det utan tvil eit nokså artig ord. Så tilnamn blei det. Trass i at titlane på både fyrsteplata (Howling) og den vanskelege andreplata (Howling again) var klare før fyrste øving, vart det ikkje noko særleg svung over eventyret. Kort oppsummert hadde dei vel ikkje ein einaste gig med andre enn gruppemedlemmene tilstades.

Etter gymnastida, fylgde ein lang periode med utreinskingar, samt visse strategiske justeringar. Lenge var det stilt kring Kåre, men i dag stod han atter på scena. Denne gongen på ei ekte scene med lydmann og ølservering. Vekke var det artige ordet på k, vekke var den tøffe detaljen med å skriva k med c, og vekke var alle dei ville hyenane.

For meg vart det rett og slett for freistande. Eg måtte sjå «Kåre-Kommers og Kommentariatet» i aksjon. Det skulle det syna seg vanskeleg å få til. Billettar var ikkje å oppdriva. Dama, som elles var av det trivelege slaget,  rådde meg til å snakka med vakten i døra.  Full av von spurte eg mannen om det fanst ein ledig sess i lokalet. – Nei, det er helt fullt. Og kossen er det du ser ut? Svett som en bonde og sjuskete som en sjauar. Se til å pell deg ut før du ødelegger totalopplevelsen for gjestene. Her er både byråder og overleger tilstede. – Eg orsakar, men eg har sprunge for å nå det. Og det skal jo handla om revolusjonar og arbeidarråd og slik. – Husj, ut!

I kveld har me kosa oss med «Stjernekamp». Av ein eller annan grunn, kom eg til å tenkja på litt ulikt under framsyninga. Mellom anna at eg ein gong har høyrt Olav H. Hauge sitera ein eller annan indar, som truleg hadde høyrt noko av mor si. Alle veit at mødre er synonymt med pratemaskiner, så kvar ho hadde fanga det opp, er ikkje godt å seia. Mest truleg har ho, kanskje i eit bryllup, treft på ein nokså velståande person frå landsbygda. «Velståande», fordi han ymta frampå om aktivitetar i kategorien «sjølvrealiserande», «frå landsbygda», fordi ingen bybuarar på den tida (heller?), kunne ha tenkt seg å setja fingeren i jorda.

Sånn cirka enda kviskreleiken med at Hauge sa noko slikt som at ein treng eit bibliotek og ein hage for å verta eit lukkeleg og harmonisk menneske. Spørsmålet er om ikkje tida har sprunge ifrå visdomsordet? I vårt hus, har me ikkje hatt ei bokhylle framme sidan seljaren av premium-bilar i Kong Oscarsgate skrota bokhylletapetet. (Bokhylletapet var ei av dei store oppfinningane på 1980-talet. Hadde ein fin handskrift, kunne ein skaffa seg fyrsteutgåver av dei aller viktigaste forfattarane. Og ein kunne få bøker i ein farge som stod til resten av interiøret. Tapetet stal heller ikkje noko av rommet, og støvtørkinga gjekk som ein leik for tenestejenta.)  I 2017 er bøker til for å brennast, eventuelt for å stablast i kassar i bua. Og hagearbeid? Det er lenge sidan polakkane vart utkonkurrerte av robot-klipparane. Rett nok finst det framleis nokre entusiastiske hage-folk. Fellesnemnaren for desse, er at dei hugsar korleis ein ynskte å handsama tyskarane under krigen. Etter 70-år, har endeleg brunsneglen opna for at «vanlege» menneske skal kunna klippa i to, fora med gift, spraya med såpe og senka ned i etsande væske.

Så kva er lykkelen til lukke og harmoni i 2017? Kanskje mobiltelfon og 4G? Stjernekamp er det i alle fall ikkje. Hadde me endå hatt TV2.