Samsara
«George Michael, slik me hugsar han frå 1980-talet, er in igjen». Sjokkmeldinga slo ned som Eddie the eagle mellom ribbefeitt og kjendishygge under «Kvelden før kvelden» på vetle jolaftan. Lenge har folk flørta med einskildståande komponentar frå tiåret, men no er altså tida mogen for å kombinera alle dei beste elementa: Pastellfargar, boble-bukse-dressar, Poco-Loco, skulderputer, bleika og fløffa homohår, som ikkje må forvekslast med ein konkurrerande styggedom; heavy-permanenten, synthesizerar og el-trommer.
Om George framleis hadde vore blant oss, trur eg ikkje han ville ha vore stolt. Ryktet vil ha det til at han, før han døydde, jobba med boka «Frå stjernehimmelen til pisserennen», der han gav stor plass til dei negative sidene ved 80-talet. All pastellen og alle hårprodukta, gjorde noko med han. Særleg i kapittelet «Frå hand til munn», kom dette godt fram. Der skreiv han om korleis han måtte jobba for å skvisa ut dei siste dråpane av talentet sitt. Men George greidde å snu trenden. Atter eingong vaks han og vart stor, heilt utan pastell og skulderputer. Han ville ha snudd, eller vrikka, seg i grava om han hadde fått med seg at heile 80-talskonseptet no skal omfemnast på ny.
Berre så det er sagt, eg er ikkje utan synd sjølv. I formingstimane sydde eg penal med svarte og rosa striper, og eg strikka meg leggvarmarar. Men eg høyrde aldri på Wham, og eg kjøpte aldri pastellfarga Poco Loco. I visse høve, kan litt vera meir enn nok.