Kontoristen

Det får ein seia. Han Kåre har jammen meg slege seg opp sidan gymnastida, den gongen han var frontfigur i «Kåte-Cåre Coyote and the Wild Hyenas». Gruppa vart aldri nokon stor kommersiell suksess. Truleg kunne det gått betre om dei hadde valt å sløyfa ordet på k. Eigentleg er det jo ei overflødig nemning å setja på ein bandleiar, det seier seg sjølv. Men på den tida var ikkje Kåre Kristiansen heilt gløymt, og i tillegg er det utan tvil eit nokså artig ord. Så tilnamn blei det. Trass i at titlane på både fyrsteplata (Howling) og den vanskelege andreplata (Howling again) var klare før fyrste øving, vart det ikkje noko særleg svung over eventyret. Kort oppsummert hadde dei vel ikkje ein einaste gig med andre enn gruppemedlemmene tilstades.

Etter gymnastida, fylgde ein lang periode med utreinskingar, samt visse strategiske justeringar. Lenge var det stilt kring Kåre, men i dag stod han atter på scena. Denne gongen på ei ekte scene med lydmann og ølservering. Vekke var det artige ordet på k, vekke var den tøffe detaljen med å skriva k med c, og vekke var alle dei ville hyenane.

For meg vart det rett og slett for freistande. Eg måtte sjå «Kåre-Kommers og Kommentariatet» i aksjon. Det skulle det syna seg vanskeleg å få til. Billettar var ikkje å oppdriva. Dama, som elles var av det trivelege slaget,  rådde meg til å snakka med vakten i døra.  Full av von spurte eg mannen om det fanst ein ledig sess i lokalet. – Nei, det er helt fullt. Og kossen er det du ser ut? Svett som en bonde og sjuskete som en sjauar. Se til å pell deg ut før du ødelegger totalopplevelsen for gjestene. Her er både byråder og overleger tilstede. – Eg orsakar, men eg har sprunge for å nå det. Og det skal jo handla om revolusjonar og arbeidarråd og slik. – Husj, ut!

I kveld har me kosa oss med «Stjernekamp». Av ein eller annan grunn, kom eg til å tenkja på litt ulikt under framsyninga. Mellom anna at eg ein gong har høyrt Olav H. Hauge sitera ein eller annan indar, som truleg hadde høyrt noko av mor si. Alle veit at mødre er synonymt med pratemaskiner, så kvar ho hadde fanga det opp, er ikkje godt å seia. Mest truleg har ho, kanskje i eit bryllup, treft på ein nokså velståande person frå landsbygda. «Velståande», fordi han ymta frampå om aktivitetar i kategorien «sjølvrealiserande», «frå landsbygda», fordi ingen bybuarar på den tida (heller?), kunne ha tenkt seg å setja fingeren i jorda.

Sånn cirka enda kviskreleiken med at Hauge sa noko slikt som at ein treng eit bibliotek og ein hage for å verta eit lukkeleg og harmonisk menneske. Spørsmålet er om ikkje tida har sprunge ifrå visdomsordet? I vårt hus, har me ikkje hatt ei bokhylle framme sidan seljaren av premium-bilar i Kong Oscarsgate skrota bokhylletapetet. (Bokhylletapet var ei av dei store oppfinningane på 1980-talet. Hadde ein fin handskrift, kunne ein skaffa seg fyrsteutgåver av dei aller viktigaste forfattarane. Og ein kunne få bøker i ein farge som stod til resten av interiøret. Tapetet stal heller ikkje noko av rommet, og støvtørkinga gjekk som ein leik for tenestejenta.)  I 2017 er bøker til for å brennast, eventuelt for å stablast i kassar i bua. Og hagearbeid? Det er lenge sidan polakkane vart utkonkurrerte av robot-klipparane. Rett nok finst det framleis nokre entusiastiske hage-folk. Fellesnemnaren for desse, er at dei hugsar korleis ein ynskte å handsama tyskarane under krigen. Etter 70-år, har endeleg brunsneglen opna for at «vanlege» menneske skal kunna klippa i to, fora med gift, spraya med såpe og senka ned i etsande væske.

Så kva er lykkelen til lukke og harmoni i 2017? Kanskje mobiltelfon og 4G? Stjernekamp er det i alle fall ikkje. Hadde me endå hatt TV2.