Kontoristen

For andre enn born, oljearbeidarar, turnusarbeidarar, lærarar, bønder, pensjonistar… kort sagt; for oss på kontor, er det slett ikkje enkelt å få avvikla ferien. Fri-dagane er så få. Tenk om ein kasta vekk fridomen, det lenkjelause tilværet, på noko mislukka? I tillegg skal det godt gjerast ikkje å leva tett på menneske med endelause friperiodar eller grenselaus fleksibilitet. Slike likar å laga planar, noko må dei jo bruka tida til, og det er sjølvsagt uråd for kontoristen å halda fylgje. Kontoristen lyt plukka og prioritera. Og så kjem det verste av alt: Ferieavviklingsprosedyrane på kontoret: Søknad i seks kopiar (elektorniske, rett nok), komitehandsaming og til slutt oppføring i det store excel-arket.

I år blei det rett og slett litt for komplisert. Skulle eg få med meg alt på ferieplankartet, måtte eg ha teke ferie i 8 veker. Eg hadde 3 til rådvelde. Løysinga blei å ta ferie nokre dagar i slengen. Det gode med denne løysinga, var at eg fekk med meg alt det obligatoriske, samt mykje kjekt. Det dårlege, var at arbeidsgjevar fann det naudsynt å revidera ferieavviklingsprosedrane, rett og slett fordi excel-arket tok fyr etter overbelastinga. (Arbeidsgruppa skal levera framlegg til nye prosedyrar medio 2019.)

Ein annan konsekvens, var at eg aldri heilt var tilstades på jobb i dei periodane eg fakisk sat snørt til kontorpulten: Anten tenkte eg på dei gilde dagane eg nyss hadde hatt, eller så putla tankane med korleis neste ferie-etappe kunne bli best mogeleg.

I utgangspunktet, skulle ein kanskje tru at arbeidsgjevar ville ha vorte retteleg uroleg om han skjønte at det er råd å vera fråværande i 8 veker, jamvel om det berre står 3 i fråværsprotokollen. Tenkjer ein litt nærare etter, er det neimenn ikkje så sikkert at mentalt fråvær og manglande skjøtting av arbeidsoppgåver, er noko stort problem for arbeidsgjevar: Eitt av dei aller finaste orda i tida, er «internasjonalisering». Ordet blir alltid nytta når seriøse verksemder skal laga ein strategi. Kva tyder det? Jau, det tyder at det er viktig å reisa rundt i verda.

Slik reising krev planlegging og etterarbeid, akkurat som min ferie i år. Også min arbeidsgjevar har internasjonalisering i sin strategi. Han ynskjer difor at mange medarbeidarar skal ha ein endelaus ferie i arbeidstida. (Rett nok kan det tenkjast at mentalt fråvær i arbeidstida, berre høyrer til under bestemte stillingskategoriar, men det veit eg ikkje noko om.)

I gamle dagar, leid dei fleste kvinner av samvitsnag. Medan mennene pusla på med sitt, og vart trøytte nok av det, tenkte kvinnene på alt det dei ikkje fekk gjort: Klesvasken, takvasken, bærbusken, for ikkje å gløyma høy-hoppinga i løa til naboen.

Slik er det ikkje lenger. Moderne kvinnner, kjenner ubehag når dei ikkje har høve til å vitja to kafear på same dag, eller når dei lyt nøya seg med halv-spa fordi dei må på vinkveld med venninnene.

Og på kontoret, er kvinnene vortne så godt som menn, eller var det omvendt? Saka er i alle fall den, at eg meir enn ein gong har kjent eitt eller anna ubehag, kall det gjerne samvitsnag, medan eg har lurt opp fotballsendinga på den eine av dei to skjermane eg rår over. Ein skal nødig gjera seg til domar over levande og døde i utrengsmål, men det kan ikkje vera rett at menn i eitt av dei rikaste landa i verda, skal kjenna ubehag medan ballen rullar over skjermen?

Sjølvsagt er det ikkje rett, og no har eg skjønt poenget. Heilt fram til førre veke, levde eg i den villfaringa at mennene på kontoret kunne identifiserast ut frå kjønn. Så feil kan ein ta. Poengsaldoen hjå SAS, er langt meir avgjerande enn designet på underbuksa: Meir eller mindre utan skuld (berre den at eg søkte dei aller billigaste flybillettane), havna eg på ei svært lang mellomlading i København. Der sat menn, både med og utan blondeunderty, og heia openlyst på unggutar med unaturleg ballkontroll.

I fyrstninga, kjendest det litt ubehageleg å sjå på fotball medan ein like gjerne kunne ha gjort ferdig excel-tabellen, men litt etter litt tilpassa eg meg stemninga: Me var jo alle representantar for verksemder heilt i toppen, og det skulle jo berre mangla at me ikkje støtta opp om andre med tilsvarande ambisjonar. Etterkvart slapp tanken om excel taket. Gleda over å representera det eksellente, fekk meg til å kjenna at eg var med på noko viktig. Men trøytt, vart eg.