Kontoristen

«Eg er skuffa over deg. Du skjøttar ikkje arbeidet ditt slik eg hadde forventa. I går var eg innom kontoret ditt to gonger. Båe gongene sat du med store øyretelefonar, og på skjermen var du ivrig oppteken med å fly rundt på ulike nettsider. Ingen med vår logo, etter det eg kunne sjå. Du var så oppteken, at eg hadde ikkje hjarta til å uroa. No må eg nesten spørja deg: Veit du kva ein person i di stilling skal driva med?»

Kva svarer ein til slikt? Fem og eit halvt minutt tidlegare, hadde eg fått ein telefon: «Har du tid til eit kort møte på mitt kontor om fem minutt?» Ikkje noko meir. Eg trudde det galdt den søknaden me har sysla med ei stund, den som kanskje kan sikra at me får eit oppdrag verdt mange pengar. Men det var ikkje søknaden. Han lurte på om eg visste kva eg skulle gjera i jobben min.

Det veit eg jo. Etter utlysingsteksten, skal eg vera initiativrik og sjølvstendig, og eg skal ta ansvar for å utarbeida verdsleiande søknader. Tek ein det med ei klype salt det der med verdsleiinga, har eg gjort det som skal til: Initiativ har eg teke, og sjølvstendig har eg vore.

Eg prøvde meg med det. Men det var ikkje godt nok. Initiativa var ikkje klarerte, og graden av sjølvstende var for høg. Kopla med openberr unnasluntring, slik han sjølv hadde observert det dagen før, såg det stygt ut. I gamle dagar, sa han, kunne somme vera mogne til å få ansvar før dei var ferdig utdanna, i vår tid, treng dei fleste fleire tiår i arbeidslivet.

Skulle eg seia noko meir om kva nettsider eg hadde vore innom? Var det relevant kva musikkstykke eg hadde høyrt på? Skulle eg lova på tru og ære ikkje å ta sjølvstendige initiativ? Burde eg forklara korleis det er på andre arbeidsplassar? Alt verka like malplassert, og slik ebba samtalen ut.

Alle snakkar om kor viktig det er å ta ansvar. No veit eg at det er noko heilt anna enn å få lov til å ta ansvar. Tek ein det før ein har fått lov, risikerer ein at nokon blir skuffa. Kjensler skal ein vera varsam med. Og i morgon byrjar ein ny arbeidsdag?

Somme skal no alltid stikka seg fram. Til og med på vårt keisame kontor, finn ein folk med kvasse olbogar og overdriven stemmebruk. I lunsjen i dag, til dømes, greidde to karar å laga mykje styr og baluba berre ved å servera ei kake. Munnhellet seier at «vegen til hjarta åt ein mann, går via magen». Etter kvitringa til kvinnene rundt bordet å døma, er det truleg at også dei let seg påverka av mat, og kanskje særleg av søte kaker. Det kan godt vera at reisa endar i hjarta, men dei grådige augo og vellystige hiksta ber bod om ein liten avstikkar på vegen.

Den gongen eg flytta inn blant holkort og Tiki-100, sat det stort sett menn i dei beste stolane. Slik er det ikkje lenger. No kan kvinner bli både statsminister og kontorsjef, ja til og med biskop kan dei bli utan at så mange hevar på augebryna. Hadde det ikkje vore for at det framleis finst eindel konservative strukturar som løftar menn opp til ufortente høgder, ville det sett verkeleg stygt ut.

Slik har det blitt fordi kvinnene har kuppa utdanningssystemet. Dei har gjort det slik at det skal betala seg å vera flittig og flink på skulen. Er det rettvist?

På oppslagstavla har det kome informasjon om arrangementet Earth Hour. Kort sagt går det ut på at me, ein dag i året, skal sløkkja ljoset før meg går heim frå jobb. Ein gledesdrepar ville ha sagt at ljoset blir sløkt kvar einaste dag, men slike skal me jo ikkje høyra på.

Det flotte med arrangementet, er at kvar og ein av oss får høve til å yta sin skjerv for å sikra levevilkåra på planeten, eller i det minste får høve til å mana fram ei kjensle om at ein gjev eit tilskot.

Særleg for eit velinformert og internasjonalisert miljø som vårt, er det flott med slike tiltak som kan gje oss godt samvit. Me veit jo kva som skjer når havet stig og lufta ikkje lenger er råd å pusta i: Då vil alskens fattigfolk drukna og bli sjuke. Det er ikkje noko kjekt å tenkja på.

Under timen til jorda, vil folk over heile verda vera samla om eit felles prosjekt. Litt slik som skikken i Kina med å eta månekaker. Ein dag i året et kinesarane månekaker og ser på månen. Medan dei et, skal dei tenkja på alle nære som ikkje er tilstades, og slik blir heile det enorme riket samla under den same månen. Berre dei kjipe vil nemna at månen ikkje lyser til same tid i eit stort rike, men det er no så.

Kontoret har altså lagt vekt på å prioritera Earth Hour i år, som i fjor, som i året før derigjen. Sidan arrangementet står så sentralt i den grøne profilen til verksemda, skal tre representantar reisa til New York for å vera med på Earth Hour tilstellinga der borte. Våre representantar skal formidla korleis ljosa blir sløkt i Noreg, dei skal læra om ljossløkkjings-vanane i New York, og dei skal knyta kontaktar til andre ljossløkkjingsmiljø, kanskje særleg dei i Argentina og Australia. Dette vil gje enormt viktige impulsar til ljossløkkjingsinnovasjonen i tiåra som kjem. Det er viktig å ta innover seg at me skal leva av noko etter olja.

Klimakrisa har i liten grad hindra kontoret i å delta i slike viktige fora. Klimakteriumskrisa har synt seg som ei langt større utfordring, for ikkje å nemna eg-har-vore-der-før-krisa.

Desse mennene er blant dei verste me har greidd å fostra fram her på jorda. Diverre er dei langt frå dei einaste med velfortent plass på lista, truleg er det ikkje kapasitet på Internettet til å lista ut alle fæle. Du står fritt til å setja inn din eigen kandidat der spørjeteiknet står, men han lyt ha heva hand.

Folk har jubla i glede og entusiasme til desse utstrekte hendene som samla har signert dødsdomen til millionar. Ein kan bli misantrop av mindre.