Kontoristen

«Eg er skuffa over deg. Du skjøttar ikkje arbeidet ditt slik eg hadde forventa. I går var eg innom kontoret ditt to gonger. Båe gongene sat du med store øyretelefonar, og på skjermen var du ivrig oppteken med å fly rundt på ulike nettsider. Ingen med vår logo, etter det eg kunne sjå. Du var så oppteken, at eg hadde ikkje hjarta til å uroa. No må eg nesten spørja deg: Veit du kva ein person i di stilling skal driva med?»

Kva svarer ein til slikt? Fem og eit halvt minutt tidlegare, hadde eg fått ein telefon: «Har du tid til eit kort møte på mitt kontor om fem minutt?» Ikkje noko meir. Eg trudde det galdt den søknaden me har sysla med ei stund, den som kanskje kan sikra at me får eit oppdrag verdt mange pengar. Men det var ikkje søknaden. Han lurte på om eg visste kva eg skulle gjera i jobben min.

Det veit eg jo. Etter utlysingsteksten, skal eg vera initiativrik og sjølvstendig, og eg skal ta ansvar for å utarbeida verdsleiande søknader. Tek ein det med ei klype salt det der med verdsleiinga, har eg gjort det som skal til: Initiativ har eg teke, og sjølvstendig har eg vore.

Eg prøvde meg med det. Men det var ikkje godt nok. Initiativa var ikkje klarerte, og graden av sjølvstende var for høg. Kopla med openberr unnasluntring, slik han sjølv hadde observert det dagen før, såg det stygt ut. I gamle dagar, sa han, kunne somme vera mogne til å få ansvar før dei var ferdig utdanna, i vår tid, treng dei fleste fleire tiår i arbeidslivet.

Skulle eg seia noko meir om kva nettsider eg hadde vore innom? Var det relevant kva musikkstykke eg hadde høyrt på? Skulle eg lova på tru og ære ikkje å ta sjølvstendige initiativ? Burde eg forklara korleis det er på andre arbeidsplassar? Alt verka like malplassert, og slik ebba samtalen ut.

Alle snakkar om kor viktig det er å ta ansvar. No veit eg at det er noko heilt anna enn å få lov til å ta ansvar. Tek ein det før ein har fått lov, risikerer ein at nokon blir skuffa. Kjensler skal ein vera varsam med. Og i morgon byrjar ein ny arbeidsdag?