Kontoristen

Førre dagen hende det noko merkeleg. Kaffikoppen og eg hadde sett oss ned for å ha ei fredeleg stund. Brått og uventa kom der ein mann virrande gjennom gangen. Han kikka frå høgre til venstre, slik du berre gjer om det er von om å sjå ein kollega skifta frå frå sykkelklede til kontorklede. Så tidleg, var det dårlege odds for den typen underhaldning.

I mitt einfald, spurte eg mannen om det var noko eg kunne hjelpa med: Kan hende hadde han kome til feil gang? Alt var visst i orden. Han hadde fått ei oppgåve, og den gjekk ut på å telja talet på tome kontor for kvar time i løpet av arbeidsdagen. – Du skjønar, sa han, det er ikkje berre arbeidskrafta som kostar.

Frå den nytilsette direktøren for strategisk rasjonalisering, var det kome bod om å knipa inn der det kunne knipast inn. Og det kunne vel ikkje vera så vanskeleg i desse metoo-tider. – Det gjeld å spela på lag med tidsanda, hadde direktøren sagt.

Direktøren hadde fått indikasjonar på at store deler av kontorarealet stod ubrukt. Han hadde difor utvikla ein plan om å radera vekk det ubrukte arealet frå husleigerekninga.

-Det var no endå godt, sa eg. -Mitt kontor er fullt booka heile dagen, så då er no både eg og orkideen trygge for den komande runden med sparekniven. – Tja, heilt så enkelt er det nok ikkje, sa mannen. – Fyrst skal me finna ut kor mykje areal me kan kvitta oss med, dinest skal me plassera folk inn i gymsalar slik at dei med heimekontor kan få ha eigne kontor her på huset. Slik må det nesten bli, me har jo arbeidsmiljøet å tenkja på.