Eigenskapen
I vår tid, har dei aller fleste meir enn nok. Difor er det nesten utruleg å tenkja på kor lite rause folk er. Mette av mat og rike på opplevingar, sit dei der i palassa sine med kunst på veggene og ny bil i garasjen, og tenkjer på seg og sitt. (Rett nok er ikkje alle palassa like romslege og velutstyrte, men som dei seier: Folk har det med å få det dei fortener.)
Illustrasjonsfoto
Ikkje vil dei betala skatt til fellesskapen. Ikkje vil dei parkera bilen slik at astmatikaren får pusta. Ei heller vil dei kasta vekk tida på friviljug arbeid. Dei vil sitja heime og telja sylvtyet, etter at au-pairen har pussa det, og dei vil sjekka været heime frå solsenga i syden.
I ein slik kontekst, er det utfordrande å vera raus, særleg om du er ein offentleg person som forvaltar ressursane til fellesskapen. Nesten ingenting skal til, før folk kjenner seg utnytta eller provoserte. Om du skulle koma til å vera litt raus, til dømes ved å støtta venene dine med 300 millionar, varer det ikkje lenge før hylekoret er i gang: Misbruk! Vanstyre! Nokon må gå! Og om du får nokon andre til å gå, til dømes ved å peika på at det kan verta vanskeleg for mannen din å sitja i 17. mai komiteen saman med venene mine om du ikkje går av, så er det på langt nær godt nok for hylekoret.
Det er ikkje til å tru. I eitt av dei rikaste landa i verda, er det ikkje råd å vera raus med dei som står ein nær. I den store samanhengen, er det snakk om småpengar. Langt mindre enn det venene har på konto i eigna land.