Kontoristen

I fjernsynet førre dagen, såg eg ei dame på alder med denne bloggen som skrytte av at ho hadde 100 000 lesarar av sin blogg. Mine kan teljast på to hender, rett nok på hendene til ein tenåring fyrste gongen han får lov inn under gensaren, men uansett er det eit stykke att til 100 000. Talet på lesarar skal ein ikkje bry seg om, det er skrivinga, eller formidlinga, som tel…? Vel, litt bryr ein seg. Pitte litt. Akkurat nok til at ein sjekkar kva dei skriv om, desse i 100 000-klassen.

Dei er forbausande like. Stort sett er det snakk om unge, velstelte og veldreide kvinner. «Olé, ein ungkar sin draum», som det heiter i songen. Tematisk er dei opptekne av klede, te-ljos og andletsmåling, i tillegg til mat og gymnastikk. Urovekkjande få innlegg handlar om stemplingsrutinar eller distriktspolitikk.

Eg skriv også om klede og fysisk fostring, så nøkkelen til å få fleire lesarar, kan ikkje liggja der. Alder eller kjønn kan det ikkje vera, det ville ha vore diskriminerande, og dessutan svært krevjande å gjera noko med. Me sit såleis att med mat, te-ljos og andletsmåling. Mat er naudsynt, men utruleg keisamt. Orkar ikkje eingong å vurdera å skriva om det. Te-ljos og andletsmåling?

Kunnskap  er ikkje alltid så lett å gjera seg nytte av. Fyrst som sist, er det berre å innsjå at ikkje alle kan bli som dei i 100 000-klassen. Somme må læra seg å leva med lite, som dei seier i Høgre.

Litt kan eg gjera. Eg kan til dømes skriva meir om populære ting når eg eigentleg ynskjer å formidla noko anna, og slik lura lesarane gjennom teksten. Eit hypotetisk døme kunne ha handla om plassering av sko. Det er nemleg mogeleg å skriva om sko når ein eigentleg ynskjer å laga eit beiskt innspel til ordskiftet om opne kontorlandskap.

Kva om ein har fleire skopar, kvar skal ein setja dei overflødige?  I tillegg til å vera eit konkret spørsmål, er dette eigentleg eit lurespørsmål. Ingen kontorist ville ha funne på å draska med seg unødvendige sko. Dersom de tek dykk tid til å granska i biletet, vil de sjå eitt skopar til å ha på seg under arbeidsdagen, eitt par utslitne joggesko som er gode nok til tredemølla, eitt par til jogging utomhus, eitt par til fotball, eitt par til å handla lunsj i, eitt par til å gå på møte i og til slutt, eitt universalpar som toler regn. I skrivandes stund, er ikkje talet på sko noko problem. Så lenge det finst golvareal på cellekontoret, kan ein sko seg for nye oppgåver. Om det skulle bli trongt, kan ein alltids skaffa seg ei skohylle. Men korleis blir det om me blir plasserte i opne kontorlandskap? Blir det laga eigne rom berre for sko, etter modell frå våpenhusa i kyrkjene?