Festlækjaren
Mads Gilbert, den rabiate nudistlækjaren, øydela mi trygge og stereotype oppfatning av lækjarane. Før eg såg han på fjernsyn, trudde eg at lækjarane var born (helst søner) av lækjarar, at dei hadde kjøpt karakterane sine på privatskular eller ved institusjonar i utlandet, at dei elska hierarkiske strukturar med kvitkledde på toppen, og at dei alltid røysta på Høgre. Kanskje passar fleire av desse kjenneteikna på Gilbert også, men han har, både med og utan varmt barneblod rennande frå fingrane, sagt ting det er uråd å seia for ein høgreveljar.
Og i det Gilbert synte oss testiklane sine, slo ein tanke ned i meg: Kan det tenkjast at lækjarane er i ferd med å bli som oss andre? Tanken er dristig. Lækjarkappa syter for ei fysisk uniformering og einsretting av heile gruppa. Spørsmålet er om den også gjev mentale føringar, slik den openbert gjer om ein utvidar habitten med ein krage eller ei hette.
For å finna ut i kva grad lækjarane er like, har eg vandra frå fastlækjar til fastlækjar med det same spørsmålet: «Eg trur eg drikk litt for mykje. Kva bør eg gjera?» Svara varierer mykje. Har nesten vanskeleg for å tru at alle desse er høgreveljarar.
- Du bør slutta å drikka.
- Du bør halda deg til varer produsert i Noreg.
- Du bør handla meir på tax-free.
- Du bør forsikra deg om at varene er økologiske.
- Du bør velja kvalitetsvarer, helst noko litt eksklusivt. Det fortener du.
- Du bør sjå det som ein mogelegheit til å syna solidaritet med bøndene i EØS-området.
- Du bør velja papp-vin, den er lett å bera. Og du bør ikkje drikka åleine.