Kontoristen

Like etter at eg gjekk ut av styret ved verksemda, tok også styreleiaren farvel. Han hadde site i den beste stolen i mange år, og saknet var sjølvsagt stort. Det tok litt tid å handtera det, men etter at leiinga hadde fått summa seg, vart det bestemt å gjera stas på den avgåtte styreleiaren. Bord vart tinga på ein fin restaurant, og det nye styret kunne sjå fram til ein ekstravagant middag. Sjølvsagt  påspandert av verksemda, det skulle berre mangla. Alt gjekk etter planen. Heilt til heidersgjesten sjekka gjestelista, og såg at me som hadde frekventert styrerommet saman med han, og som framleis jobba ved verksemda, ikkje var å finna der. Eit rykte skal ha det til at det var motviljug, formelt sett, var det jo upassande berre å invitera nokre medlemmer frå det gamle styret, men dagen før gildet, fekk me ein e-post om at den gamle styreleiaren gjerne ville ha oss med på middag dagen etter. Klokka 19.00.

Me tok hintet, frå den avgåtte styreleiaren, og stilte i fine klede, fulle av positive forventingar. Stemninga i laget var framifrå, heilt til vår tildelte servitør synte oss veg til  bordet vårt. Det var inne i eit avlukke, heilt bakerst i lokalet. Då vart sjefen sur. Til servitøren, sa han tydeleg ifrå om at han var misnøgd med at dei beste borda med utsikt, ikkje skulle fyllast av oss. Sevitøren orsaka så godt han kunne: Han var ny i jobben, måtte spørja ein av sjefane. Og ja, rommet var litt mørkt, men det var jo kanskje litt kjekt å ha det intimt under ein slik middag.

Etter den seansen, hadde servitøren litt høge skuldre. Men høgda på skuldrane, var for ingenting å rekna mot høgda på vetlefingrane. Med ungdommeleg venleik, svinsa han rundt med rare rørsler og merkeleg lått. Sjefen freista han å gløyma. Det var heilt tydeleg at han ikkje hadde møtt slike folk i bamseklubben, trass i imponerande pels med distingvert farge.

Han serverte maten på ein litt keitete måte, men dei harde, sylinderforma vinflaskene, trakterte han med ein profesjonalitet som gav kvinnene rundt bordet ei kjensle av ikkje å strekkja til.

Eit stykke ut i måltidet, såg eg at augo til sjefen svartna. Servitøren svinsa innom og drog opp nye vinflasker. Og ikkje nok med det. Eit bel etter, måtte sjefen ut i eit naudsynt ærend.  Vel attende, kunne han ikkje anna enn å konstantera at servitøren hadde servert ein ny runde med vin. Eit heilt mannskor av vinflasker, stod og gapte med opne halsar mot festlyden. Det var tydeleg for oss som kjenner teikna, at desserten ikkje smakte like godt for alle rundt bordet, trass i at somme hadde iskald cola i glaset.

I dagane etter, for ikkje å seia vekene, lærte eg ein god del om restaurantdrift og om rolla til servitøren. Stort sett handla det om kva ein ikkje må gjera. Særleg vart det fokusert på kor viktig det er for servitøren å vera merksam på dei signala verten sender ut. Til slutt, kunne eg ikkje anna enn å seia: Av og til kostar det å vera ortodoks heterofil, er ikkje det både rett og rimeleg?