Buksa
Våren er ei herleg tid. For somme. Andre toler ikkje den kraftige ljoseksponeringa like godt. Dagsljos til nær sagt alle døgerets tider, gjer at kvar ein flekk verkeleg får koma til sin rett, anten det no er ein leverflekk på kinnet eller leversaus på slipset. I vinterens mystiske mørke, legg ingen merke til dei nye rukkene som breier seg over panna, eller til snippen som blir gulare og gulare for kvar veke.
Våren er ei festleg tid. Oppmagasinert livsglede skal øydast vekk i tog og seine grillkveldar med alskens kjenningar. Skal ein ta seg ut i festleg lag, meiner somme at ein lyt skaffa seg nye klede. Festlege klede, klede heilt utan rukker, flekkar eller kroppslege sekret. Plettfrie, skal dei vera. Berre diskrete spor etter fingersveitten til dei små borna som sydde habittane, kan godtakast.
No er våren her. Ikkje før var han komen, før kona byrja å ymta frampå om at dei sel klede nede i gata. Tradisjonen tru, opna eg skåpet og synte fram dei velfylde hyllene. – Men du treng noko nytt, noko festleg. Kast den gamle driten!, sa ho, tradisjonen tru.
I det ho sa, låg det eit aldri så lite trugsmål: Gjer ikkje du det, så kjøper eg noko nytt til deg. I alle fall var det det ho gjorde i fjor. For akkurat tolv månader sidan, gjorde eg meg klar til min fyrste dag i ny jobb. Den dagen kom ho til meg med ei gåve. Sidan eg ikkje likte å handla klede i utrengsmål, hadde ho kjøpt ei ny bukse til meg. Ei festleg ei, ikkje ei sånn trøytt og keisam ei. Sjølvsagt tok eg ho på, eg er då ikkje vanskeleg heller. Den var annleis enn dei andre, ikkje tvil om det. Svart, med eit ikkje heilt diskret mønster, truleg sydd med gulltråd.
Vel framme på arbeidsstaden, fekk eg både kontor og konfekt. Ein etter ein, kom kollegaene innom kontoret mitt for å ynskja meg velkomen. Dei verka blide, heile bunten. Ekstra blid var den nest øverste sjefen. (På kontor, er det sjeldan berre ein sjef, oftast er det eit heilt juletre med sjefar. Ein har småsjefar, mellomsjefar, nesten sjefssjefen og aller øvst, sjefssjefen.) Den blide nesten sjefssjefen kniste og småhumra, før han braut ut i høglydt lått. Innimellom låtten, fekk han hiksta fram: – Det… Det… Det der er ei spanande bukse. Stilig. Ikkje akkurat heilt A4. Så skunda han seg vidare til møte med sjefssjefen.
Kontoristar er vanlegvis svært glade i A4-formatet. Det er eit svært brukbart format, lett å stabla i bunkar på pulten, og det høver godt i permar og i resirkuleringsboksen. Eg funderte difor litt på om det var ein god eller dårleg ting, at buksa ikkje var heilt A4.
Då nesten sjefssjefen var ferdig inne hjå sjefssjefen, kom han sporens streks inn på kontoret mitt. – Du, ehh, det var ikkje meininga å le av buksa di. Ho er fin. Litt spesiell, vonar du ikkje blei fornærma, i så fall orsakar eg…
Eg vart ikkje særleg fornærma på vegner av buksa. Kanskje pittelitt på vegner av kona. Ho hadde brukt tid på å pønska ut korleis ein kunne få ein kontorist til å bli festleg, og hadde kome fram til at det trongst sterk lut.
Seinare har eg med glede kunna konstatera at det er moderate konfeksjonelle krav hjå oss. Det finst inga grense for kvar skjørtekanten skal gå, korkje øvre eller nedre, og det finst einslags aksept for å eta maten medan ein er kledd i treningsty. Sistnemnde, er kontroversielt på mange arbeidsplassar. Det hadde nok ikkje vore mogeleg utan ein nesten sjefssjef med evne og vilje til sjølv å gå, eller springa, føre.